Η αναποφάσιστη, μυστήρια μέχρι χθες θάλασσα, τώρα έκλεβε την παράσταση. Τα κύματα βουνά, λευκές ταινίες κατά μήκος του κοντινού, ασαφούς ορίζοντα, έρχονταν μανιασμένα μέσα από το θαμπό τοπίο για να ξεθυμάνουν στις ακτές. Λευκές εκρήξεις, παροδικοί υπερμεγέθεις υδάτινοι πύργοι, πίδακες που εκτινάσσονταν σε πρωτοφανή ύψη. Έσκαγαν με πάταγο στις στεριές και τις κατατρώγανε, τις διαβρώνανε, επιστρέφοντας δε, έβρισκαν άλλα επερχόμενα με τα οποία τις μανίες τους πρόσθεταν, πολλαπλασίαζαν. Κι οι ευάλωτες, γερασμένες ανθρώπινες κατασκευές οι μακιγιαρισμένες με τον ασβέστη, την ώχρα και το κονίαμα της φθοράς, σιωπηλοί ναυτίλοι ήταν μα και παρατηρητές εκείνης της βιβλικής τιτανομαχίας της άνευ νικητή και ηττημένου. Ξανακοίταξα το τοπίο, και γι’ άλλη μια φορά το ίδιο διαπίστωσα. Παρά την κοσμοχαλασιά, η πόλη, εξακολουθούσε να εισχωρεί στο πέλαγος.