Ξαφνική Ανατολή

Η ζώνη του λυκαυγούς, εκείνο το παράξενο πρωινό, εξέλειπε. «Να δεις που η νύχτα αυτή θα κρατήσει για πολύ ακόμα» άκουσα να λένε κάποιοι με περίσσεια χαράς στη φωνή τους. Όμως, οικτρά διαψεύσθηκαν. Εντελώς ξαφνικά κι απροσδόκητα, η ανατολή εξερράγη. Ορμητικό το φως χίμηξε στο τοπίο φέρνοντας σε άγρια επαφή τη γη, τον αέρα, το πέλαγος. Και μονολόγησα τότε: «Με αυτή τη φωτοχυσία θα δω επιτέλους ποιοι ήταν αυτοί οι χαρούμενοι που προσδοκούσαν σε μια παρατεταμένη νύχτα». Κι ενώ τους έψαχνα με το βλέμμα μου, το αδέσποτο πρωινό τους προσπέρασε αδιαφορώντας γι’ αυτούς. Εκ των υστέρων, όσο το σκέπτομαι, τέτοιου είδους χαρούμενοι, πιθανότατα δεν υπήρχαν.